Merhaba
Ben 63 yaşındayım. Bu yazıyı oğlumun yardımıyla size aktarıyorum. Birkaç yıl önce intihar ettim ama hayatta kaldım.
Eşimle beraber Sakarya’da yaşıyorduk. Evlendiğimden beri burada yaşıyordum ta ki eşimi kaybedene kadar. Onu kaybedince yapayalnız kaldım. Evde tek bir ses bile yoktu… Tüm çocuklarım farklı şehirlerde yaşıyorlardı. Her beni ziyarete geldiklerinde kendileriyle götürmek istiyorlardı ama ben her defasında bu fikri reddediyordum. Yaşadığım yerden farklı bir yere gitme fikri beni korkutuyordu. Ömrümün son demlerini kendi evimde geçirmek istiyordum. Gitmek istemiyordum ama yalnızlık da çok ağır geliyordu… Şeker hastalığım da vardı. Eşimi kaybedince hastalığım kötüleşti… Öyle hızlı yayıldıki vücuduma… En sonunda ayağıma attı ve doktorlar kesmek zorunda kaldı . Bu yaşta bunu yaşamak çok ağır gelmişti…Ameliyat sonrası bir kızım yanıma geldi benimle ilgilenmek için..Birine muhtaç olmak bu kızım bile olsa beni çok aciz hissettirmişti. Kendi işlerimi göremez olmuştum… Gurur yaptım kızımı da gönderdim kendi evine ..Hayatımdan hiçbir beklentimin olmadığını düşündüm ve intihar ettim.
Komşumuzun kızı sık sık beni kontrol ederdi …Yaşlı olunca konu komşu göz kulak oluyor. Allah razı olsun onlardan..Ziyarete geldiğinde beni bulmuş o halde. Hemen hastaneye götürmüşler. Gözümü açar açmaz çok pişman oldum yaptığımından. Allah affetsin …
Çocuklarım haberi alır almaz yanıma geldiler. Onların gözlerine bakamıyordum. Birkaç hafta sonra taburcu oldum. Çocuklarım burada kalmama izin vermediler tabii. Ben de artık tek başıma kalmak istemiyordum. Büyük oğlum beni yanına aldı. Onlarla yaşamaya başladım. Gelinim de torunlarım da bana iyi davranıyorlar. Ben de elimden geldiğince onlara destek oluyorum, torunlarlarımla ilgileniyorum. Hele küçük torunum aynı eşime benziyor. Onun büyümesini seyretmek eşimin hasretini biraz da olsa gideriyor…
