Merhaba. Ben Kerime. Bundan bir kaç yaz önce hayatımın son noktasına gelmiştim. Kısaca anlatayım size neler olduğunu. Cümle kurmakta çok iyi değilim ama işe yarasın diye yaşadıklarımı yazmak istiyorum. Ayrıca bu yaz yaşadıklarımı itiraf etmek bana utanç verse de paylaşmak istiyorum artık.
Babam dünya tatlısıdır. Annemle ilişkilerimiz ‘eh işte’ kıvamında. Her şey babamın söylemek istemediğim bir sebepten dolayı hapse girmesi ile başladı. Onu çok özlüyordum. Babam hapse girdikten sonrada annem kendini evin ve duygularının hapsine aldı. Sözün kısası bir anda yalnız başıma kaldım. Okulda herkesin bir sevgilisi vardı. Herkesin varsa benim muhakkak olmalıydı. Belki babamın boşluğunu da doldururdu. Evet kendime bir sevgili yaptım. Çok adi biriymiş şimdi anlıyorum. Beni allem kallem edip beraber olmaya zorladı. Bunu yaşamak ilk anda heyecan verici geldi. Birazda büyümüş hissettirdi. Ama aradan bir ay geçipte regl olmadığımı fark edince hamile olabileceğimi düşündüm. Karnımda bir canlı fikri beni dehşete düşürdü. Daha ben çocuktum. Okuyacaktım. Üniversiteye gidecektim, iş sahibi bir kadın olacaktım. Yaptığım bütün çılgınlıklara rağmen okul başarım hiçbir zaman sarsılmamıştı. Nasıl vazgeçebilirdim hayallerimden? Ben nasıl anne olurdum? İnsanlara ne diyecektim? Nerede doğuracaktım? Sonra onu nasıl büyütecektim? Milyonlarca soru kafamda… En sonunda hem kendimi hem de karnımdakini bu dünyadan yok etmek en iyi fikir gibi geldi. Bir sürü yol düşünmeye başladım. En acısız intihar yöntemlerini araştırdım.
O gün sabah uyandığımda artık bu son sabahım diye düşündüm. Pencereden dışarı baktım. Bir kadın sabah erken saatlerde işine gidiyordu. Elindeki telefonda da bir şeylere bakıyordu. Sonra yan komşumuzun kızını gördüm durakta otobüs bekliyordu. Yarın bunları seyredecek bir ben olmayacaktı yeryüzünde. Karnımdaki bebek ve ben gidecektik. Bu kadar mıydı diye sordum kendime. Dünyaya etkin ve var oluşun… Kelebek kadar mıydı? Daha hiçbir şey yaşamadım ki.
Sonra bir anda telefonuma bir mesaj geldi, halamdı. “Ne haber en sevdiğim?” diyordu. Üzülürdü her halde kendimi öldürseydim. Bir anda parmaklarımı durdurmadan ona mesaj attım. “Yardımına ihtiyacım var acele” dedim. Hemen aradı, durumu bütün netliği ile anlattım. Şok olmuştu ama bir yandan da duygularını saklamaya çalışıyordu. “Her şeyin bir çözümü var, bana güven bir çıkış yolu bulacağım” dedi.
Sonra ne mi oldu, bundan sonraki detayları paylaşmak istemiyorum. Ama buradayım şimdi hayattayım. Üniversite sınavına hazırlanıyorum. Büyük ihtimalle tıp fakültesini kazanacağım. Halam verdiği sözü tuttu, bana bir çıkış yolu buldu. Çok canım yandı ama dünyaya etkim olacağı için seviniyorum. Kelebekten biraz daha uzun yaşamak beni şimdi mutlu ediyor.
Eğer sizlerde benim gibi yolun sonu dediğiniz anlarda yardım isterseniz, evet belki de sizin için de bir çare bulunur…
