Vazgeçmeyin.
Polislik yaptığım süreçte hayatımın aşkı sandığım kişi ile nişanlandım. Nişan süreci tahmin edemeyeceğim kadar zor geçti. Ben bu kadar para konusunda zorlanacağımızı düşünmemiştim. Babam ve annem çiftçilik yapıyorlardı,kendim halletmek istedim. Yük olmak istemedim hiç kimseye. Nişanlımla o süreçte aramız açılmaya başladı, “nişan istediğim gibi olmadı” dedi sürekli. Onu memnun etmek için elimden geleni yapmaya çalıştım, onu kaybetmek diye bir şey yoktu benim için. Herşeyi onun için yapabilirdim. Düğünü onun istediği şekilde yapmak için her şekilde para kazanmaya çalıştım. Bankadan krediler çektim, sonra daha fazla kazanmam gerekti. Kumara girdim. Git gide daha büyük oynadım. Daha büyük oynadıkça daha büyük kaybettim. Sadece para kazanmaya odaklanmıştım. Onun yüzündeki bir gülücüğü görmek için bunları yapıyordum. Onunla olacaktım, başka bir şey istemiyordum. Onun isteklerini yetiştirmeye çalıştığım için çok fazla borca girdim, para kazanmak için çok uğraştım. Hiç kimseden yardım isteyemedim. Borçlar altındayken, nişanlımın bana ‘düğün yapamayacak kadar erkek değil misin?’ cümlesini unutmuyorum, tüm dünyam yıkılmıştı. Beni bıraktı bundan sonra. Gururum, çabalarım yerle bir oldu. Bunun üzerine ayrıldıktan bir ay sonra nişanlandığını duydum. Sadece her şeyden kurtulmak istedim, intihar edecektim. Telefonum çaldı, ablam aramıştı. Canımın ne kadar sıkkın olduğunu anladı. Çıkıp geldiler, ertesi gün tüm ailem yanımda oldular. Onlarla olmak beni kurtardı. Sevdiklerimle vakit geçirdim, başarda onlarla hissettiklerimi pek paylaşamadım ama sonra anlattım, anlatmak bana gerçekten iyi geldi. Bana nişanlımı geri getiremezlerdi ama beni anlamışlardı. Bu bana yeterdi. Şimdi kendime yöneldim. Borçlarımı ödemeye başladım, ama o kadar çoktu ki tek başıma yapamadım, babama yardım etmesi için izin verdim, tüm borçlarımı ödedi. Hayata yeniden döndüm. Şunu anladım, umut her zaman var ama biz işleri daha da zorlaştırıyoruz. En kötü bir halden bile çıkabiliyorsunuz. Etrafınızdaki sizi seven insanlardan destek alın.
