Bir gün artık öyle bir hale geldim ki… Hiçbir çıkış yolu bulamadım.
kendimi son derece kötü hissediyordum. Uyuyamıyordum, yemek yemek istemiyordum, sosyalleşmek istemiyordum ve tüm bunlar ...
Hiç kimseye derdimi anlatamadım, ne yapsam, ne etsem, neye üzülsem beğenmediler…
Etrafımda ki herkes çocuk bu büyür, bizde sizi böyle büyüttük dedi fakat ben artık dayanamıyordum.
Bir gün benim de boyum uzar, bir gün beni olduğum gibi kabul ederler sandım…
Her içtiğimde bu son diyordum ama öyle olmuyordu.
Her şey bir anda karardı. Düşünemez olmuştum. Sadece kurtulmak istedim…
İşe gittiğim her gün artık bir işkenceye dönüşmüştü
Karşımdakine tanıdığım toleransı neden kendime tanımıyordum…
O küçük ve sarı çiçek bedenimi temizleyecek bir umut oldu…
Bundan bir kaç yaz önce hayatımın son noktasına gelmiştim.
Birine muhtaç olmak bu kızım bile olsa beni çok aciz hissettirmişti.
İlk defa lisede duyduğum o kelimeyi tekrar duydum. ”Depresyon’’
Bankalar sürekli arıyor, alacaklılar da sıkıştırıyor.
Yaşamı neresinden yakalayabilirdim ki?
Onsuz bir hayat mümkün değildi…
