Belki benimle aynı şeyleri yaşayan birilerine destek olur diye kendi yaşadıklarımı anlatmak istiyorum. Üniversite bittikten sonra intihar ettiğim bir dönemim oldu. O zamanlar kendimi çok çaresiz hissettiğim için ölmeyi düşündüm ama şimdi buradan bakınca yaptığım şey çok yanlış geliyor.
O zamanlar çok sevdiğim bir kız arkadaşım vardı. Üniversitede tanışmıştık. Birbirimize çok bağlanmıştık. Dört yıl boyunca beraberdik ta ki üniversite bitene kadar. Benim ailemin haberi vardı ama kız arkadaşımın ailesinin haberi yoktu birlikte olduğumuzdan. Üniversite bitince de en azından bir nişan yüzüğü takalım sonra da evleniriz diye kendi aramızda konuştuk. Bizimkiler zaten çok istiyordu evlenmemi ama kız arkadaşımın ailesi zor insanlardı. Yani ben ailesi ile tanışmamıştım ama kız arkadaşım bahsetmişti. Meğer bana anlattığından daha zor insanlarmış. Kız arkadaşımın annesi babasına söylemiş biri var istiyor bizim kızı diye. Babası araştırmış bizi. Aynı üniversiteden olduğumuzu anlayınca kıyameti koparmış. Dört yıl boyunca okumaya değil başka şey için mi okula gittin diye söylenip durmuş. Ha bide bizim ailenin maddi durumu da çok iyi değildi. Allah bilir ama bunun daha çok etkisi var istememesinde. Yani her şeyi bahane etti ve izin vermedi evlenmemize.
Ben öyle büyük yıkıldım ki … Yemekten kesildim, iş başvurularını hepsini saldım. Evden çıkmıyorum kimseyle görüşmüyorum elimde değildi yani istesem de yapamıyordum. Aklımda bir tek kavuşamamamın acısı…Babam benim halleri görünce dayanamadı gitti babasıyla görüşmeye. Ama babası öyle laflar demişki babama. Ahlakımızdan tutun da maddi durumumuza kadar ağzına geleni söylemiş. Denk olmadığımızı üstten çirkin bir tavırla eklemiş. Babam ”onlar istese artık biz istemeyiz, bu konu bir daha açılmayacak” dedi. O anı öyle net hatırlıyorum ki sanki üzerinden yıllar geçmemiş…Babamın sözlerini duyunca dünyam başıma yıkıldı. Gururum, onurum öyle kırıldı ki. Sırf maddi durumumuz iyi değil diye beni ve ailemi tanımaya bile tenezzül etmediler. Bu öyle ağır geldi ki bana. Sevdiğim kişiyle kavuşmamaya mı üzüleyim yoksa ailemin ve benim gururumun hiçe sayılmasına mı…İşte öyle bir zamanda bir anda her şeyi bitirmek istedim ve kendi canıma kıydım.
Hastane de gözümü açınca ne olduğunu anlamadım ilk başta. Birkaç dakika sonra ne yaptığım aklıma geldi. Bizimkiler yaşıyorum diye gözlerimin içine sevinçle bakıyorlar ama ben anne ve babamın yüzüne bakamadım utancımdan.
Şimdi buradan bakınca daha net görüyorum her şeyi. İnsanın başına her şey geliyor. Hayal ettiği gibi planladığı gibi gitmiyor hayat. Öyle zamanlarda önemli olan kendini bırakmamak. Çok acı çekiyorsun o anlarda ama sonra yeni kapılar açılıyor. Hiç geçmeyecek dediğin şeyler öyle geçiyor ki sen bile şaşırıyorsun. Yıllar geçti karşıma yeni biri çıktı evlendim. O zamanlar bunlar aklıma bile gelmezdi. Aklım sadece yaşadığım acıdaydı. Hayat umduğumdan daha güzel şeyler çıkardı karşıma…Benim gibi zor dönemlerden geçip canına kıymak isteyen varsa diye anlattım bunları. Biraz dayanın bırakmayın kendinizi. Hayatınızdan vazgeçmeyin yeni fırsatlar çıkacak buna inanın devam edin hayatınıza.
