Merhaba
Ben Tuba, 29 yaşındayım. Geçen sene Temmuz ayında anne olmuş, ne yapacağını bilememiş, evladını kucağına aldığında bir şey hissedememiş, kendisini zayıf aciz başkalarına muhtaç olarak görmüş bir anneyim. Küçücüktü, her şeyiyle bakıma muhtaç, çok masumdu ve ben ne yapacağımı, nasıl davranacağımı, ne hissedeceğime bilememiştim. Eve gidince ve düzenimiz oturunca biter geçer sandım. Geçmedi, bitmedi. Ben evladıma yetemedim, ağladı elimden bir şey gelmedi susturamadım. Uykusuz kaldım, hiç uyumadan günlerim geçti, uyusun diye yalvardığım günler oldu. Etrafımda ki herkes çocuk bu büyür, bizde sizi böyle büyüttük dedi fakat ben artık dayanamıyordum. Anneliğimin altında eziliyordum. Sorumluluklarım, ilgilenmem gereken evladım, evin temizliği, yemeği, işlerim, kendi ihtiyaçlarım ve daha kafamın içinde olan onlarca düşünce ve yapılması gerekenler. Yapamıyorum dedim, olmuyor, yapamıyorum. Bu düşünce o kadar yoğunlaştı ki, kendimi yok edersem her şey bitecekti ama evladımın biraz daha büyümesini beklemeliydim.
Her geçen gün her şey daha kötüye gidiyordu. Bir gün karar verdim her şeye son vericem. Annem ve kardeşlerim çocuğuma benden çok daha iyi bakacaklardı, sorun ortadan kalkacaktı. Pencereden aşağıya baktım, zihnimde çoktan yere çakılmış ve ölmüş olduğumu, insanların etrafıma toplandığını hayal ettim. Fotoğraflarım, videolarım çekilmişti bazı haberlere çıkmıştım. Haberler de 5 aylık bebeği olan anne intihar etmiş diye başlıklar yazılmıştı.
Sonra çocuğumu düşündüm, onun büyüdüğünü annesinin neden öldüğünü sorduğunu, kendisini suçladığını, sevgisiz yapayalnız kaldığını gördüm. Belki fotoğrafları görecekti, bununla bir ömür geçirecekti. Kendimi onun yerine koydum, bu çok bencilceydi. Belki de oda benim yaptığımı yapacaktı. O an vazgeçtim, evet zor hatta bazen çok zor ama üstesinden gelebiliriz. Bu kalıcı değil, büyüyecek bir sürü anımız olacak, her şey şu andaki gibi kalmayacak.
